Kabanga village

25/2/10 Onderstaand bericht heb ik afgelopen donderdag getypt maar omdat we niet tot nauwelijks op internet kunnen, heb ik hem nu pas geplaatst.

Lieve allemaal,

Eindelijk maar toch, we zijn aangekomen in Kabanga. Veilig en wel zit ik hier vanuit ons tijdelijke huisje dit verhaal te typen. Na mijn enigszins negatieve verhaal van vorige keer gaat het wennen nu al een stuk beter.

Donderdagochtend vertrok onze bus om 5.00 vanuit Mwanza. Het hotelletje waar we sliepen was een beetje shabby en ’s ochtends was alles donker en er was geen mens te bekennen, ook de deur was op slot. Dit alles wekte bij ons enige spanning op. Vanuit het donker hoorden we: ‘pst pst’ en tot onze geruststelling was daar een man van het hotel. Met wat handen en voetenwerk en door vaak het woord ‘taxi’ te laten vallen werd onze rit naar het busstation geregeld. Gelukkig hadden we een hele aardige taxichauffeur ondanks dat hij geen woord Engels sprak. Hij is bijna een uur bij ons gebleven totdat we veilig in de bus zaten en onze bagage goed opgeborgen was. Zonder deze man zou onze ochtend heel wat minder prettig zijn verlopen. Dankbaar dat alles goed was verlopen deze ochtend kwam de volgende adrenalinestoot alweer na een half uur….. alle passagiers stapten uit de bus. Waarom? Wij hadden geen idee en ik raakte alweer enigszins in de stress. Een mevrouw voor ons maakte een gebaar dat we de bus uit moesten gaan en zei: ‘Ferry’. Boot? Dat was ons niet bekend. Verdere uitleg kregen we echter niet dus gehoorzaamden we maar braaf. Eenmaal uit de bus sprak een man uit de bus ons aan dat we een oversteek moesten maken en dat we daarna weer in de bus zouden stappen. Deze man kon vrij goed Engels en ik raakte met hem aan de praat. Na wat ‘small talk’ kwam al vrij gauw de vraag: ‘are you married?’ Ik vertelde de goede man dat het in NL niet gebruikelijk was om op zo’n jonge leeftijd te trouwen maar dat ik al wel heel lang een vriend had. Ons gesprek vervolgde met de vraag: ‘Can I have your phonenumber?’, daar zat ik nou eerlijk gezegd niet echt op te wachten dus ik antwoordde dat ik nog geen Afrikaans telefoonnummer had. Of hij dan wel mijn e-mailadres mocht hebben, hier zag ik niet zoveel kwaads in dus dat heb ik maar gegeven. Daarna heb ik hem nog geprobeerd uit te leggen dat je in Nederland je eigen man uitzoekt en dat het niet gebruikelijk is dat je ouders 10 koeien krijgen als bruidschat. Of hij zich dit kon voorstellen en snapte blijft voor mij onduidelijk.

Eenmaal van de boot af zou onze reis nog 10 uur voort zetten. 10 pijnlijke uren door de onverharde weg met veel gaten en hobbels. Aangekomen op het busstation in Kasulu stond een jeep met een chauffeur op ons te wachten om ons naar Kabanga te vervoeren. Dit was een hele fijne meevaller. We hadden ons voorbereid op een 3uur durende reis met de jeep. Ook hier wachtte voor ons een fijne verassing, na 15 minuten waren we al bij het ziekenhuis gearriveerd. We snapten niet hoe, waarschijnlijk hadden we het verkeerd begrepen maar dat maakte ons niks uit, we waren er in ieder geval!

We werden heel hartelijk verwelkomd door sister Eva en nog een aantal mensen. Het huis waar we in zouden komen wordt verbouwd dus kunnen we daar nog niet terecht. We zitten nu in een huisje dat bedoeld is voor artsen die op bezoek komen. Het huis bevat veel luxe! We hebben een normale wc en een douche met een bad, dus wij vinden het prima om hier even te moeten zitten. We eten bij ‘the sisters’ en tot nu toe is het heerlijk. Gisteren heb ik witte rijst gegeten met een soort paprika en bonen en als toetje een sinaasappel. Alles komt rechtstreeks uit de tuin van de nonnen, dus beter kan het niet. En het begrip vegetariër is hier ook bekend, dus dat is superfijn. Als ontbijt was er gewoon brood met zelfgemaakte pindakaas! en vers fruit, daar worden we gelukkig van!!! We waren even bang want tijdens onze reis op de ferry werkten mensen hele pannenkoeken met een kom met een vissenhoofd en soep erin naar binnen (om 6.00 ’s ochtends!). Ik ben erg dankbaar dat dit niet een vast Tanzaniaans gebruik is.

We zijn gister naar de markt geweest in Kasulu met sister Eva en hier hebben we wc-papier, shampoo, conditioner, watermeloen,ananas en telefoonkaarten gescoord. Het leven in Kabanga verloopt erg rustig en tot nu toe hebben we nog niet zo veel te doen. We hebben besloten de tijd goed te besteden en ons op Kiswahili te richten (de taal die gesproken wordt in Tanzania). Vanaf maandag begint ons leven in het ziekenhuis. Ik heb zin om te beginnen aan onze projecten en verder te ervaren hoe het leven er hier aan toe gaat.

Ik heb een Tanzaniaans telefoonnummer waar ik op te bereiken ben: +255 68 75 302 24

En ons adres is:
Evelien Smit
Kabanga Hospital
PO box 42 Kasulu

We schatten dat het ongeveer een maand duurt voordat iets van Nederland naar Tanzania is overgekomen via de post.

Dit was het voor nu! Ik hoorde van pap en mam dat het heel koud is, ik hoop dat het snel warmer wordt!

Foto’s volgen hopelijk snel. Het internet hier is heel langzaam en na 20 minuten is een foto nog niet ge- upload, dus dit hebben we eerst even opgegeven.

Liefs en veel kussen!

Maandag 28/2/11
Jeej, eindelijk achter de computer. We hebben vandaag onze eerste dag in het ziekenhuis gehad. Heftig om te zien wat voor verschil dit is met de zorg in Nederland. We zijn al wel een beetje gewend aan het leven in Kabanga. Het telefoonnetwerk hier heeft vaak geen bereik, maar ik krijg smsjes uiteindelijk wel.

Bedankt voor de lieve reacties! Het is fijn om even iets van iedereen te horen. Ik probeer volgende week te berichten over onze eerste week in het ziekenhuis.
Kus